چند درصد اعمال ما شبیه حرف هامونه( حرف هایی که درباره خودمون به دیگران می زنیم )

خیلی وقت بود که این مطلب رو میخواستم بنویسم، همین الان هم که دست به نوشتن بردم از کار اصلی خودم زدم و با خودم گفتم دیگه امشب این مطلب رو مینویسم.

چند وقتی هست برای دو سه تا از شرکتها دنبال نیروی کار هستم، در سطوح مختلف هم نیروی  تازه کار و هم کار کشته و هم متوسط  میخواستند ولی انگار نه انگار از در و همسایه و دوست آشنا بگیر تا تبلیغ، خبر خاصی نبود. و نشد به این راحتیها که فکر میکردم نیرو جذب کنم. نکته جالبی که برام اهمیت داشت طیف وسیعی از فعالین در شبکه های اجتماعی هست که اکثراً هم دارای مدراک رنگ و وارنگ و یا براساس ادعای خودشون تخصص هایی در زمینه های خاص هستند که آب از لب و لوچه از هر کارفرمایی بعد از شنیدن اونها راه می‌اندازه. این نکته رو داشته باشید تا من به یه نکته دیگه هم اشاره بکنم،

طبق آمار رسمی و غیررسمی و معتبر و غیرمعتبر، همه و همه دارن میگن که آقا آمار بیکاری بالا رفته و کار برای جوانان نیست  و جوانان افسرده هستند و کم مونده همشون با هم خودکشی دسته جمعی بکنن و فلان و بمان! لذا این بنده خوش خیال هم فکر میکردم خب با این اوصاف کافیه که من چندباری درخواستم رو تو شبکه فلان و بمان منتشر کنم و تو چند تا گروه پرجمعیت که جمعیتشون بالا ۳هزار یا ۴هزار نفره کافیه یه بار یه پست بذارم تا ایمیل باکسم پر بشه از سی وی های رنگ و وارنگ ولی ذهی خیال باطل، اینجا بود که به نکته دوم پی بردم که دوستان فعال در شبکه های اجتماعی بیشتر در مد فیگور و افاده هستند تا مد پیدا کردن کار و پر کردن رزومه و ساختن آینده، حالا بماند این وسط  یه سری هم شدن ادمین اینطور گروه‌ها و نمیذارن بقیه استفاده ایی بجز به اشتراک گذاری عکس از گروهشون ببرن و هی پست های بعضاً مفید رو پاک میکنند.

کمی جدی

دوستان بیکار عزیز من، یا دوستانی که بعضاً به حقوق های نزدیک به ۱۰۰۰ یا بلکه بیشتر دلار در ماه فکر میکنید!، هیچکس نمیتونه در راه رسیدن به پول به شما یاری برسونه مگر اینکه خودتون بخواین- کمی از تجربه خودم براتون میگم بلکه باورتون بشه هر فرصتی رو باید مغتنم شمرد.

من با مطالعه زندگی کشوری مثل چین و هند به یه نتیجه مهم رسیدم اون هم غنیمت شمردن هر فرصتی برای پیدا کردن راهی بسوی پیشرفت و کمال از طرف مردمی بود که شاید کمترین چیزی از کانسپتی به نام “غنیمت شمردن وقت” نشنیده بودند، اینکه هیچکدوم از اون آدما صبر نمیکرد و اتفاقاً همه برای رسیدن به کمال(کما اینکه دنیوی باشه) عجله داشتن، حتماً میپرسین چطور؟

خیلی راحت از هر فرصتی برای بیان مشکلات خودشون استفاده میکردن، شبکه فلان و بمان و وبلاگ و … برای مثال (مرتبط) : طرف اگه بیکار میشد سریع ۱۰تا پست تو گوگل پلاس و لینکدین و غیره و ذالک میذاشت بعلاوه تو کلی شبکه کاریابی تبلیغ میکرد تا حداقل توی ماه ۱۰-۲۰ تا مصاحبه انجام بده تا بالاخره یکدومش ختم به خیر بشه.

حالا اینجا با وجود آماربیکاری بالا و عدم وجود  نیروی (واقعی) متخصص به اندازه کافی در همه زمینه ها، و با وجود اینکه کارفرما داره دنبال نیروی کار میگرده، بازهم جای تعجب داره که فعالان بیکار در شبکه های اجتماعی دنبال فی فی مو فرفری و کدوم گربه قشنگتره و ترول و مسخره بازی میرن و کلاً دنیای شاد مجازیی رو برا خودشون رقم زدن و بیخیال دنیا، شب رو به روز و روز رو به شب میرسونن!!!

چیزی نمیتونم بگم جز اینکه ای کاش کمی به خودمون بیایم و بفهمیم که برای درست کردن چیزی یا جایی اول باید از خودمون شروع کنیم مطمئناً هیچکس با هل دادن به جایی نمیرسه!